๕. สวรรค์…ภพภูมิแห่งการเสวยผลบุญ
สวรรค์…ภพภูมิแห่งการเสวยผลบุญ
สวรรค์… เป็นที่เสวยผลบุญ ที่เรากระทำเมื่อตอนเป็นมนุษย์
สวรรค์… เขาไม่ได้ดูว่า ตอนเป็นมนุษย์ใครมียศถาบรรดาศักดิ์
สูงต่ำแค่ไหน จะหล่อรวยสวยฉลาดแค่ไหน…
เขาดูที่ใครสั่งสมบุญมามากแค่ไหน
สวรรค์… เขาไม่ได้ดูว่าใครอายุยืนยาว หรืออยู่มานาน
จึงจะให้เป็นผู้มียศใหญ่ มีความเป็นใหญ่
แต่เขาดูที่ใครมีบุญมาก เขาก็ให้โอกาสผู้นั้น
เป็นผู้มียศใหญ่ มีความเป็นใหญ่
สวรรค์… เทพบุตรเทพธิดาผู้มีบุญมาก
รัศมีที่ออกจากกาย จากเครื่องประดับก็มาก
บริวารสมบัติก็มาก วิมานใหญ่โตโอฬาร
สวรรค์…มีพื้นที่ใหญ่โตโอฬาร มีการปกครองแบ่งออกเป็นเขต ๆ
ประชากรชาวสวรรค์ในแต่ละชั้น
มีจำนวนมากกว่าในเมืองมนุษย์มาก
สวรรค์…มีฤดูเดียว คือ ฤดูสบาย
ไม่มีฤดูร้อน ฤดูฝน ฤดูหนาว ฤดูใบไม้ผลิ
สวรรค์…ไม่มีความมืด มีแต่ความสว่างไสว
แม้วัตถุสิ่งของก็สว่างไสว
สวรรค์…มีแต่ความเป็นหนุ่มเป็นสาว
เทพธิดาอายุ ๑๖ – ๑๘ ปี
เทพบุตรอายุ ๑๘ – ๒๐ ปี
สวรรค์…มีแต่เกิดกับตาย ไม่มีแก่ ไม่มีเจ็บ
สวรรค์…เป็นสังคมใหม่ มีวัฒนธรรมใหม่
ขนบธรรมเนียมประเพณีใหม่
และมีความคิดไม่เหมือนมนุษย์
สวรรค์…มีจริง พิสูจน์ได้ ไปรู้ไปเห็น ไปถูกต้องสัมผัสได้
ถ้าเราได้เข้าถึงพระธรรมกาย ได้ศึกษาวิชชาธรรมกาย ไปกันได้ทุกคน
พระธรรมเทศนา โดย หลวงพ่อธัมมชโย (คุณครูไม่ใหญ่)
ที่มา https://www.dhamma01.com/book/42
ต้นฉบับ หนังสือ คำสอนคุณครูไม่ใหญ่ เล่ม 1
กลับสู่
สารบัญ หนังสือคำสอนครูไม่ใหญ่