เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ต้องต่อสู้ ต้องอดทนอดกลั้นตลอด
สิ่งที่หนักหนาสาหัสของเราก็มี เรื่องความกำหนัดยินดีในกาม อันนี้เป็นหลัก
เบื่อหน่ายต่อความยากลำบาก เพราะติดความสะดวกสบาย ติดความเพลิน
หรือกระทบกระทั่งกัน น้อยอกน้อยใจ
อย่าให้ความรู้สึกชนิดนี้มาขวางหนทางอันยิ่งใหญ่ที่เราจะไปถึงที่สุดแห่งธรรมเป็นเด็ดขาด
เพราะฉะนั้น ให้ลูกดูว่า อะไรที่เป็นข้าศึกต่อเพศนี้ หรือต่อเป้าหมายของเรา ต้องเอาชนะให้ได้ ใจอย่าไปยอมแพ้
เมื่อสิ่งนั้นมากระทบทำให้เกิดความรู้สึกเบื่อหน่ายอยากจะลาออกจากเพศนี้ดีกว่า
นั่นแหละ ให้รู้ไว้เลยว่า เราต้องเอาชนะให้ได้ ว่า
“ข้าไม่เชื่อเอ็ง ข้าเชื่อพระพุทธเจ้า”
อารมณ์นั้นจะอยู่กับเราไม่นาน ชั่ววูบเท่านั้นเอง เดี๋ยวก็วัน เดี๋ยวก็คืน เดี๋ยวก็หมดเวลา
ตอนสมัยหลวงพ่อเริ่มเรียนธรรมะใหม่ๆ จะมีความรู้สึกว่าไม่อยากให้ทุกวินาทีผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์
อยากสร้างบุญสร้างบารมีให้เกิดขึ้นทุกวันเลย
อยากให้ธรรมะก้าวหน้า
คิดอย่างนี้ทุกวัน คิดแล้วมีความสุข มีปีติ มีความเบิกบานใจ
ลูกเณรคิดอย่างนี้บ้างสิจ๊ะ เราจะมีความสุข และมีกำลังใจเข้มแข็งเบิกบาน
เพราะฉะนั้น คำว่า “ลาสิกขา” อย่าให้มีอยู่ในใจลูกเณรทุกรูป
ใครมีรีบไปลบ ไปขีด ไปฆ่าเสีย ฟ้าจะถล่ม แผ่นดินจะทลาย คอขาดบาดตาย คำนี้ไม่ท่องเด็ดขาดนะ
คิดแต่ว่า ทำอย่างไรจะศึกษา มันคนละศึกนะ ส-เสือ เป็น ศ-ค ศึกษาวิชชาธรรมกายให้แจ่มแจ้ง ให้เป็นที่พึ่งของเขาได้
โอวาท หลวงพ่อธัมมชโย (คุณครูไม่ใหญ่)
วันที่ วันศุกร์ที่ ๒๖ เมษายน พ.ศ. ๒๕๓๙
ที่มา
หนังสือ ผ้าสีสุดท้าย
อ่านในรูปแบบ EBook ที่นี่