อานิสงส์ถวายยารักษาโรค (ตำนานเด็กในท้องปลา พระพากุละเถระ เอตทัคคะด้านผู้มีอาพาทน้อย อายุยืน 160 ปี)
สิ่งที่เป็นบ่อเกิดแห่งความสุข และความสำเร็จในชีวิต คือบุญกุศลที่เราได้ทำไว้อย่างดีแล้ว บุญจะเป็นเครื่องสนับสนุนให้ได้บรรลุวัตถุประสงค์ของชีวิต การที่เราจะเข้าถึงความเป็นเศรษฐี มหาเศรษฐีได้ก็เพราะบุญ จะเข้าถึงความเป็นพระราชา เป็นพระเจ้าจักรพรรดิได้ก็เพราะบุญ จะเข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้า เป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า หรือเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ก็เพราะบุญ บุญจึงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดต่อชีวิตของเรา ยิ่งถ้าเราหมั่นชำระกาย วาจา ใจ ให้สะอาดบริสุทธิ์อยู่เสมอ ก็จะเป็นเหตุให้เราได้เข้าถึงความเต็มเปี่ยมของชีวิต คือเข้าถึงพระธรรมกายได้อย่างรวดเร็ว
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน สุทัตตสูตร ว่า
“บุคคลใดให้โภชนาหาร แก่ปฏิคาหกผู้มีศีล ผู้บริโภคของที่คนอื่น ให้โดยเคารพตามกาลอันควร บุคคลนั้นชื่อว่าให้ฐานะ ๔ ประการ คืออายุ วรรณะ สุขะ พละ นรชนผู้ให้อายุ ให้วรรณะ ให้สุขะ ให้พละ จะไปบังเกิดในภพใดๆ ย่อมเป็นผู้อายุยืน มียศ ในภพนั้นๆ”
มนุษย์ส่วนใหญ่เห็นว่า ความสุขและความสำเร็จในชีวิตที่ตนได้มานั้น เกิดจากความรู้ความสามารถของตน ที่ได้ทุ่มเทให้กับหน้าที่การงาน อาศัยความขยันหมั่นเพียรไม่ลดละ จึงทำให้ประสบความสำเร็จในชีวิตได้ ซึ่งถือว่าเป็นความคิดเห็นที่ถูกต้องในระดับหนึ่ง ส่วนอีกแนวคิดหนึ่งเห็นว่า เป็นเพราะเกิดจากพรสวรรค์ที่ติดตัวมาแต่กำเนิด เวลาจะหยิบจับอะไร ก็สำเร็จทุกอย่าง สำเร็จอย่างง่ายดาย ทั้งๆ ที่คนอื่นต้องใช้ความเพียรพยายามมาก จึงจะได้ในสิ่งที่ตนปรารถนา
คำว่า พรสวรรค์นี้ อันที่จริงก็เกิดจากอานุภาพแห่งบุญที่สั่งสมมานับภพนับชาติไม่ถ้วน ผู้มีพรสวรรค์จึงหมายถึงผู้ที่ได้สั่งสมบุญเอาไว้อย่างดีแล้ว เมื่อถึงคราวจะประกอบธุรกิจการงานใด ก็สำเร็จอย่างง่ายดายเป็นอัศจรรย์ อะไรที่คนอื่นเห็นว่าเป็นเรื่องที่ทำได้ยากนั้น ดูเหมือนจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับผู้มีบุญ และหากมีพรสวรรค์ควบคู่กับพรแสวง คือมีทั้งบุญที่สั่งสมมาดีแล้ว ประกอบกับมีความเพียรพยายามทำในสิ่งที่ดี ที่เป็นประโยชน์ทั้งต่อตนเองและเพื่อนร่วมโลก ก็จะยิ่งทำให้เป็นคนที่ทั้งเก่งและเฮง นับวันชีวิตก็จะเจริญรุ่งเรือง มีอนาคตที่รุ่งโรจน์ยิ่งๆ ขึ้นไป
ดังเช่นพระพากุละเถระ ที่ท่านเกิดมาพร้อมกับรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ คุณสมบัติ สมบัติทั้ง ๓ อย่างนี้มีพร้อมอยู่ในตัวท่าน เพราะท่านได้สั่งสมบุญไว้มาก โดยเฉพาะท่านได้ทำบุญพิเศษที่แตกต่างจากคนอื่นๆ คือ ได้ถวายเภสัชเป็นทานมาหลายภพหลายชาติ เกิดมาในภพชาตินี้ ท่านจึงเป็นผู้ไม่เคยเจ็บป่วย และมีอายุยืนถึง ๑๖๐ ปี
* ประวัติย่อๆ ของท่านคือ ในอดีตกาล นับย้อนเวลา ๑ อสงไขยกับแสนมหากัป ในสมัยของพระอโนมทัสสีพุทธเจ้า ครั้งนั้นท่านเป็นฤๅษีผู้มีฤทธิ์มาก เหาะเหินเดินอากาศได้ วันหนึ่ง พระอโนมทัสสีพุทธเจ้าทรงแสวงหาที่หลีกเร้น ได้เสด็จมาถึงอาศรมของท่านฤๅษี เมื่อฤๅษีได้เห็นพระพุทธองค์ ก็รีบกระวีกระวาดเข้าไปต้อนรับด้วยความเคารพเลื่อมใส และเกิดปีติโสมนัสว่า เรามีบุญได้พบเห็นพระพุทธเจ้าผู้เลิศในโลก ได้พบผู้มีบุญบารมี ดีใจเหมือนได้แก้วบรมจักรพรรดิ จิตใจร่าเริงเหมือนปลาในหนองน้ำที่แห้งขอด กระโดดขึ้นรับน้ำฝนที่ตกลงมาจากท้องฟ้าฉันใด ฉันนั้น
ขณะเดียวกันนั้นเอง พระผู้มีพระภาคเจ้าเกิดอาพาธด้วยโรคลม ฤๅษีจึงเหาะไปหายาในป่า แล้วนำมาปรุงถวาย ครั้นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสวยโอสถแล้ว โรคลมในพระอุทรก็หายไปทันที ท่านฤๅษีดีใจมาก ได้อธิษฐานจิตว่า “ด้วยอานิสงส์ที่ได้ถวายโอสถครั้งนี้ ขอให้มีสุขภาพร่างกายแข็งแรง อย่าได้มีโรคภัยไข้เจ็บมาเบียดเบียน”
พระผู้มีพระภาคเจ้ารู้วาระจิตของท่านฤๅษี จึงพยากรณ์ว่า “ผู้ใดได้ถวายเภสัชแก่เราตถาคต บุคคลนั้นจักรื่นเริงในสุคติโลกสวรรค์เป็นเวลาแสนมหากัป เมื่อมาเกิดเป็นมนุษย์ จะได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิผู้ครองทวีปทั้งสี่ ๑,๐๐๐ ชาติ และไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือเทวดา ก็จะเป็นผู้มีโรคน้อย มีอาพาธน้อย ไปทุกภพทุกชาติ”
พระฤๅษีได้ฟังดังนั้น ยิ่งเกิดความปีติเพิ่มอีกร้อยเท่าพันทวี เมื่อละจากโลกนี้ ได้ไปเกิดในสุคติสวรรค์ เสวยทิพยสมบัติเป็นเวลานานมาก ครั้นกลับมาเกิดในสมัยของพระปทุมุตตรพุทธเจ้า ท่านได้เป็นลูกชายของมหาเศรษฐี เมื่อเห็นพระพุทธองค์ทรงตั้งภิกษุรูปหนึ่งไว้ในตำแหน่งผู้เลิศทางเป็นผู้มีอาพาธน้อย จึงตั้งความปรารถนาจะได้ตำแหน่งนั้นบ้าง ท่านได้ตั้งใจสั่งสมบุญ ถวายยาเป็นทานพร้อมด้วยจตุปัจจัยไทยธรรมมากมาย เมื่อไปบังเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ บุญส่งผลให้ท่านเป็นเทวดาผู้มีอายุยืนมาก
ครั้นกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง ท่านได้พบพระวิปัสสีพุทธเจ้า จึงได้ออกบวชเป็นฤๅษีอีก ท่านได้เข้าไปฟังธรรมจากพระพุทธองค์ เมื่อเห็นภิกษุสงฆ์อาพาธเป็นไข้ป่า ท่านก็หายามาดูแลรักษาจนทุกรูปหายป่วยเป็นปกติ เมื่อจุติจากอัตภาพนั้น ท่านได้ไปเกิดในสุคติภูมิ ท่องเที่ยวอยู่ในมนุษยโลกและเทวโลก ในกัปที่ ๙๑ ไม่เคยพลัดตกไปในอบายภูมิเลย
มาในยุคสมัยของพระกัสสปะพุทธเจ้า ท่านเกิดเป็นลูกมหาเศรษฐีผู้ใจบุญ ได้บูรณะปฏิสังขรณ์วัดเก่าๆ ที่ใกล้จะร้าง รวมทั้งก่อสร้างพระอุโบสถ ปรุงยาถวายพระสงฆ์ให้มีสุขภาพแข็งแรง ท่านสร้างกุศลตลอดชีวิต ทุกลมหายใจเป็นบุญกุศลตลอดเวลา เป็นต้นแบบของนักสร้างบารมี ที่ควรจะดูไว้เป็นแบบอย่าง เพราะต้นแบบที่ดีคือคำสอนที่ดีที่สุด เมื่อละจากโลก ท่านได้ไปสู่สุคติโลกสวรรค์และมนุษย์โลก สิ้น ๑ พุทธันดร
จากนั้น ท่านได้มาเกิดอีกในชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย โดยถือกำเนิดในตระกูลมหาเศรษฐีเมืองโกสัมพี ตอนเล็กๆ ขณะที่พี่เลี้ยงพาไปอาบน้ำที่แม่น้ำยมุนา เพื่อความไม่มีโรค เผอิญหลุดจากมือของพี่เลี้ยงลงไปในแม่น้ำ ท่านถูกปลาตัวใหญ่ฮุบไป ถ้าเป็นเด็กอื่นคงสิ้นใจในท้องปลาไปแล้ว แต่เพราะเป็นเด็กมีบุญ คนมีบุญแม้มีภัย บุญก็จะรักษาให้ปลอดภัย ปลาตัวนั้นก็ไปติดเบ็ดของชาวประมง ภรรยาของเศรษฐีในเมืองพาราณสีได้รับซื้อปลาไว้ เมื่อผ่าท้องปลาออก เห็นเด็กทารกนอนอยู่ในท้องปลา จึงเกิดความรัก และได้เลี้ยงดูอย่างดีเหมือนลูกแท้ๆ ของตนเอง
แม่จริงของเด็กซึ่งอยู่อีกเมืองหนึ่ง เมื่อรู้ข่าวว่าลูกของตนยังไม่ตาย ก็มาทวงลูกคืน แต่ตกลงกันไม่ได้ ฝ่ายหนึ่งเป็นแม่ผู้ให้กำเนิด อีกฝ่ายเป็นแม่ผู้เลี้ยงดู พระราชาจึงตัดสินยกเด็กให้เป็นลูกของทั้งสองตระกูล เมื่อท่านเติบโตขึ้นอยู่ครองเรือนทั้งสองตระกูล ท่านมีสมบัติมากมาย เพราะพ่อแม่ทั้งสองตระกูลต่างเป็นมหาเศรษฐีประจำเมือง
เนื่องจากท่านเป็นผู้มีบุญมาก จึงได้ครอบครองสมบัติมากมาย เป็นเจ้าของโลกียทรัพย์ ทั้งสมบัติของมนุษย์และสมบัติในสวรรค์ ก็เคยครอบครองมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ท่านจึงปรารถนาโลกุตตรสมบัติซึ่งเป็นอริยทรัพย์อันประเสริฐ เมื่ออายุได้ ๘๐ ปี ท่านออกบวชเป็นพระภิกษุ บวชได้เพียง ๗ วันเท่านั้น ก็ได้บรรลุเป็นพระอรหันต์ ท่านเป็นพระภิกษุที่อายุยืนที่สุดในสมัยนั้น คือ ๑๖๐ ปี ตลอดชีวิตไม่เคยเจ็บป่วย ไม่ต้องให้ใครมาช่วยพยุง ท่านยังได้รับตำแหน่งเอตทัคคะทางด้านผู้มีอาพาธน้อยอีกด้วย
ที่หลวงพ่อเล่ามาทั้งหมดนี้ ก็เพราะปรารถนาจะตอกย้ำว่า พวกเราเองก็เกิดกันมาหลายภพหลายชาติแล้ว เกิดกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะตายแล้วไม่สูญอย่างที่หลายๆ คนคิดกัน ตราบใดที่ยังมีกิเลสอยู่ ก็ยังต้องเกิดกันอีก ดังนั้นการเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏนี้ ควรให้ดำเนินไปอย่างทรงคุณค่าที่สุด ยิ่งบุญบารมีมาก ความสุขความสำเร็จในชีวิตก็มีมาก โดยเฉพาะบุญที่จะไปให้ถึงที่สุดแห่งธรรมนั้น จะต้องสั่งสมกันไปอีกนับภพนับชาติไม่ถ้วน ให้ยึดพระอรหันต์ผู้รู้ทั้งหลายเป็นแบบอย่าง ถ้ารู้ว่าสิ่งใดคือสิ่งที่ดีควรทำ สิ่งใดเป็นหลักที่สำคัญก็จะได้ทำสิ่งนั้นให้สมบูรณ์ จะได้สมปรารถนาในการสร้างบารมี เหมือนนักปราชญ์บัณฑิตทั้งหลาย
โดยเฉพาะพวกเรานักสร้างบารมี มีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ เป้าหมายที่ปรารถนาให้โลกนี้มีสันติภาพที่แท้จริง ทุกคนได้เข้าถึงสันติสุขอันไพบูลย์ มีเป้าหมายจะช่วยกันรื้อสัตว์ขนสัตว์ไปสู่ฝั่งนิพพาน ต้องอาศัยกำลังบุญกำลังบารมีที่มากๆ ชนิดบุญเกินครอบฟ้า สมบัติเกินกว่าจักรวาลกันเลยทีเดียว
* มก. เล่ม ๗๑ หน้า ๙๒๙
พระธรรมเทศนา โดย หลวงพ่อธัมมชโย (คุณครูไม่ใหญ่)
ที่มา https://buddha.dmc.tv/dhamma/11768
ต้นฉบับ หนังสือ ธรรมะเพื่อประชาชน ฉบับอานิสงส์แห่งบุญ ๑
กลับสู่
สารบัญธรรมะเพื่อประชาชน สำหรับไฟล์เสียง, วีดีโอ และ Article